Από τον Θαλή τον Μιλήσιο στον Στίβεν Χόκινγκ

«Οι επιστήμες με απλά λόγια»

«Για να γίνετε πραγματικοί κυνηγοί της αλήθειας, είναι απαραίτητο- τουλάχιστον για μία φορά στη ζωή σας- να αμφισβητήσετε τα πάντα!». Με το επίγραμμα αυτό του Καρτέσιου η ομάδα επιστημόνων με επικεφαλής τον ‘Ανταμ Χαρτ Ντέιβις, χημικό στα βρετανικά πανεπιστήμια της Οξφόρδης και της Υόρκης καθώς και της Αλμπέρτας στον Καναδά ανοίγει το βιβλίο – πανόραμα «Οι επιστήμες με απλά λόγια» που, μετά την Αγγλία, κυκλοφορεί τώρα και στην Ελλάδα από τις εκδόσεις Κλειδάριθμος.

Πρόκειται για μια εκλαϊκευμένη επιτομή 352 σελίδων η οποία μας ξεναγεί στους απρόσιτους χώρους των αρχικών επιστημών του 600 π.Χ. όταν ο Θαλής ο Μιλήσιος έκανε την πρόβλεψη των ηλιακών εκλείψεων για να φτάσει μέχρι σήμερα στα μοντέρνα πεδία της κοσμολογίας όπου ο Στίβεν Χόκινγκ μιλάει για το πως εξατμίζονται οι μαύρες τρύπες του διαστήματος και ποία υπήρξε η κατάσταση του σύμπαντος κατά τη Μεγάλη Έκρηξη (Big Bang).

Aαμφισβήτηση και του Αριστοτέλη; Ναι και του Αριστοτέλη! Διότι, όπως αναφέρεται και στην εισαγωγή του βιβλίου, η επιστήμη δεν αποδέχεται αυθεντίες. Οι συντάκτες αφηγούνται το πραγματικό γεγονός που συνέβη το 1590, όταν μέχρι σε όλους τους επιστήμονες δεν πήγαινε το μυαλό τους ότι ο μεγάλος Έλληνας φιλόσοφος θα διέπραττε και λάθη. Για παράδειγμα, είχε γράψει ότι τα βαριά υλικά πέφτουν με μεγαλύτερη ταχύτητα από τα ελαφριά, ( άρα το σίδερο θα έπεφτε πρώτο στη γη από ισόποσο βαμβάκι ) .

Και επειδή αυτό το ισχυριζόταν ένας ύψιστος επιστήμονας, κανένας δεν σκέφτηκε να κάνει πειραματική επιβεβαίωση ώσπου, ο Ιταλός αστρονόμος, Γαλιλαίος Γαλιλέι, τόλμησε να κάνει δοκιμή και έκτοτε η εμπειρική απόδειξη αντικατέστησε τις αφοριστικές βεβαιότητες. Το λάθος του Αριστοτέλη έπαψε να επικρατεί.

Ο πρώτος που πρότεινε ένα λογικό σύστημα για την επιστημονική διαδικασία ήταν ο Άγγλος φιλόσοφος, Φράνσις Μπέικον, στις αρχές του 17ου αιώνα, απαιτώντας από τους επιστήμονες να κάνουν παρατηρήσεις, να συγκροτούν μια θεωρία που εξηγεί τα γεγονότα και μόνο τότε να πραγματοποιούν ένα πείραμα για να επιβεβαιώσουν κατά πόσο ισχύει η θεωρία τους.

Μελετώντας τον ελκυστικό αυτό τόμο με τις παραστατικές φωτογραφίες και τα κατατοπιστικά σχεδιαγράμματα, διαπιστώνεις ότι στη διάρκεια των αιώνων οι επικρατούσες θεωρίες όπως το γεωκεντρικό σύμπαν, τα τέσσερα σωματικά υγρά, το στοιχείο της φωτιάς και ο γενεσιουργός αιθέρας, έχουν διαψευστεί και αντικατασταθεί από νέες θεωρίες. Που και αυτές, με τη σειρά τους, ίσως διαψευστούν, αλλά κάποιες θα εξακολουθούν να ισχύουν εφόσον βασίζονται σε ισχυρές ενδείξεις.

Η απομυθοποιητική οπτική δεν μειώνει ουδέν κατ” ελάχιστον τους πρώτους Έλληνες επιστήμονες για τους οποίους το βιβλίο δίνει εξαιρετικά τιμητική προτεραιότητα. Πώς άλλωστε θα μπορούσε να τους παρακάμψει, αφού ο Πυθαγόρας, το 530 π.Χ., ίδρυσε μια πρωτοποριακή μαθηματική σχολή στη νότια Ιταλία, ο Ξενοφάνης, το 500 π.Χ., βρίσκοντας θαλασσινά κοχύλια στα βουνά συμπέρανε ότι όλη η γη καλυπτόταν κάποτε από νερό, ο Εμπεδοκλής, το 550 π.Χ., είπε ότι ο κόσμος αποτελείται από ένα συνδυασμό γης, νερού, φωτιάς και αέρα, ο Αριστοτέλης, το 325 π.Χ., είχε γράψει μια σειρά βιβλίων για την κατάταξη των ειδών, ο Θεόφραστος, το 300 π.Χ., έγραψε το πρώτο βιβλίο φυτολογίας, ο Αρχιμήδης, το 240 π.Χ., ανακάλυψε πως το στέμμα ενός βασιλιά δεν είναι εξ” ολοκλήρου χρυσό, μετρώντας την άνωση του εκτοπιζόμενου νερού.

Το έργο τελειώνει με τον αστρονόμο, Τζέφρι Μάρσι, του πανεπιστημίου της Καλιφόρνιας στο Μπέρκλεϊ, που κατέχει το ρεκόρ ανακάλυψης των περισσότερων πλανητών, δηλαδή, 70 από τους 100. Φανταστείτε ότι οι αστρονόμοι υπολογίζουν πως στον γαλαξία μας υπάρχουν έως και 11 δισεκατομμύρια κόσμοι – σαν τη Γη σε τροχιά – γύρω από τα άστρα του τύπου του Ήλιου!

πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ

Κοινοποίηση:

Εκείνην την εποχή η Τιμή της Πατρίδος δεν «σήκωνε» λύσιν συμβιβασμού

   

 Η ΜΑΧΗ ΤΩΝ ΠΛΑΤΑΙΩΝ ΤΟ 479 π.Χ. Η ΕΚΔΙΩΞΙΣ ΤΩΝ ΒΑΡΒΑΡΩΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΧΩΡΑ ΤΟΥ ΦΩΤΟΣ!

                                                        «Ού ποιήσομαι περί πλείονος το ζην

                                                            της Ελευθερίας».                                                        
                                           Απόδοσις: «Δεν θα προτιμήσω περισσότερο την

                                           ζωή από την ελευθερία».

                                             (Η αρχή του όρκου των Πλαταιομάχων).

                                                     Του Ηλία Σωτηρίου

                                                       (Ιστορικού-Συγγραφέως).

         Ληξάσης της κοσμοϊστορικής ναυμαχίας της Σαλαμίνος με την Δόξα και την θεά Νίκη να στεφανώνουν τους Έλληνες, ο «μέγας βασιλεύς» (ο Ξέρξης) επιστρέφει κατησχυμμένος στην Περσία και, λόγω της στενοχώριας του, αφήνεται στις θωπείες της  ιουδαίας συζύγου του Εσθήρ(1). Ο θείος της Μαρδόνιος, όμως, παραμένει στην Ελλάδα για να κάψη την Ελλάδα, κατόπιν εντολής του Ξέρξου. Ο πονηρός Μαρδόνιος είχε πιο σοβαρό λόγο να καθίση στην Ελλάδα, διότι είχε δεχθή το στοίχημα που έβαλε με τον θείο του βασιλέως και περίφημο στρατηγό Αρτάβανο, όπου ο Αρτάβανος θα θυσίαζε τα παιδιά του στην περίπτωση κατά την οποία ο Μαρδόνιος θα νικούσε τους Έλληνες και θα επέστρεφε, ενώ το αντίθετο θα γινόταν στην περίπτωση κατά την οποία θα ηττάτο ο Μαρδόνιος.

         Οι Έλληνες, μετά την περιφανή νίκη, δεν επαναπαύθησαν και ο Θεμιστοκλής αφού προσκλήθηκε από τους Σπαρτιάτες για να τιμηθή, παραμένει στην Λακεδαίμονα, τον χειμώνα του 480 προς 479 και μαζί με τους υπολοίπους στρατηγούς καταστρώνουν τα σχέδια της τελικής εκδιώξεως των βαρβάρων, οι οποίοι τόσα δεινά επέφεραν στην χώρα του Φωτός. Ο Μ αρδόνιος, παρά την συντριβή στην Σαλαμίνα, ήθελε να φέρει εις πέρας την ανήθικη «αποστολή» του, να αφανίση την Ελλάδα. Τον χειμώνα δε τον πέρασε μαζί με τον στρατό του στην Θεσσαλία και από εκεί εκινείτο διπλωματικώς, παρά τις διάφορες «εθιμοτυπικές» επισκέψεις των Θετταλών κατά των βαρβάρων, οι οποίες  τους προκαλούσαν ανησυχία και ανασφάλεια .

         Κατά την άνοιξη του 479 ο Μαρδόνιος στέλνει τις προτάσεις του προς την Αθήνα, οι οποίες, εν συντομία, ήσαν οι κάτωθι:

1)     Αυτονομία των Αθηνών.

2)     Διεύρυνση του αττικού εδάφους.

3)     Ανοικοδόμηση όλων των ιερών, ναών, οικιών κ.ά

         Την δέουσα απάντηση στις προτάσεις του Μαρδονίου έδωσε η Αθήνα δια στόματος Αριστείδου, η οποία ήτο:

         «Μόνον όταν ο ήλιος ανατείλλη από την Δύση θα συμμαχήσουμε μαζί σου! Εφ’όσον, όμως, ο ήλιος ακολουθεί την αυτήν πορεία στον ουρανό, οι Αθηναίοι ποτέ δεν θα συμμαχήσουν. Αντιθέτως, η αντίστασή μας θα είναι μεγαλύτερη και ακατάπαυστη, αφού έχουμε τις ελπίδες μας στους θεούς και στους ήρωές μας, τους οποίους εσύ περιφρονείς, καίγοντας τα ιερά, τους ναούς και τα αγάλματα»!.

         Η Ιστορία παίρνει για άλλη μια φορά την πέννα της…

         Από την Αθήνα αποστέλλεται μήνυμα προς την Σπάρτη για βοήθεια, αφού «τον Μαρδόνιο θα πρέπη να τον αντιμετωπίσουμε στην Βοιωτία και να προλάβουμε πριν εμφανισθή στην Αττική. Για τον λόγο αυτόν στείλετε τον στρατό στο πεδίον όσο το δυνατόν πιο γρήγορα (στρατιήν ως τάχιστα εκπέμπετε)».

         Δυστυχώς, όμως, τα πράγματα λαμβάνουν άλλη τροπή: Οι Αθηναίοι «ξεσπιτώνονται» και πάλι, κάτι που έγινε πριν την ναυμαχία της Σαλαμίνος, καταφεύγοντας στην ίδια νήσο με τα πλοία. Ο Μαρδόνιος εισέρχεται στην έρημη Αθήνα και  στέλνει μήνυμα στον «μέγα βασιλέα» πως την κατέλαβε. Ο Ξέρξης ούτε σημασία έδωσε στο μήνυμα, ο δε Μαρδόνιος έστειλλε τον αγγελιαφόρο Μουρυχίδη τον Ελλησπόντιο στην Σαλαμίνα με «ειρηνιστικές» προτάσεις και «λύσιν  συμβιβασμού», αλλά οι Αθηναίοι ούτε για αστείο να ακούσουν περί συμβιβασμών κ.λπ. Ένας βουλευτής, ο Λυκίδης (των δε βουλευτεών Λυκίδης) με ύφος είπε ότι, οι προτάσεις του Μαρδονίου είναι συμφέρουσες, κάνοντας τους συμπολίτες του να παγώσουν για αυτό που ξεστόμισε. Την έκπληξη διεδέχθη η οργή! Οι Αθηναίοι, αφού τον περικύκλωσαν, πήραν πέτρες και λιθοβόλησαν τον «ειρηνιστή και συμβιβασμένο». Ο δε Μουρυχίδης πήρε τον δρόμο της επιστροφής.

         Εκείνην την εποχή η Τιμή της Πατρίδος δεν «σήκωνε» λύσιν συμβιβασμού κ.ά.

         Ο Μαρδόνιος διατάζει την πυρπόληση της Αττικής και το βαρβαρικό ιππικό με αρχηγό τον Μασίστιο καταστρέφει την Μεγαρίδα…Οι Αθηναίοι βλέπουν από την Σαλαμίνα τις φωτιές (από τότε μας έκαιγαν…) και η καρδιά τους μάτωνε…

         Οι αντιπρόσωποι των Αθηναίων στην Σπάρτη ανέμεναν με αγωνία, όπως όλοι οι Έλληνες, την εντολή των Πέντε Εφόρων για να ξεκινήσουν τα Παιδιά της Λακεδαίμονος. Οι Έφοροι αργούν, ενώ ο λαός της Σπάρτης διαμαρτύρεται για την καθυστέρηση: «Επιτέλους, αφυπνισθήτε! Χάνεται η Ελλάδα μας, τα Υακίνθια μπορεί να μην τα εωρτάσουμε την επόμενη χρονιά ελληνικά, όχι άλλες αναβολές αύριο και πάλι αύριο…». Οι Αθηναίοι προσμένουν απάντηση, οι Σπαρτιάτες τους συμπαραστέκονται και τους λέγουν λόγια παρηγορητικά, ενώ η νέα ημέρα αρχίζει να ξημερώνη…

         Με τον λαό της Σπάρτης να παραληρή αποχαιρετώντας τα παλληκάρια του και τους κατασυγκινημένους Αθηναίους να πνίγωνται στις αγκαλιές των αδελφών τους Σπαρτιατών, Η ΤΡΟΜΕΡΗ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗ ΜΗΧΑΝΗ ΤΗΣ ΣΠΑΡΤΗΣ ΞΕΚΙΝΑ!

         Εμπρός του στρατού αγέρωχος, ο βασιλέας Παυσανίας (εκτελούσε χρέη επιτρόπου του ανηψιού του και γιού του ημιθέου Λεωνίδα, Πλειστάρχου), πίσω του οι Υπασπιστές (οι 300) και κατά πόδας δέκα χιλιάδες στρατιώτες, οι οποίοι συνοδεύοντο από επτά είλωτες ο κάθε ένας! Η θέα της στρατιάς ήτο μεγαλοπρεπής και, φυσικά, επιβλητική. Ο ένδοξος Παυσανίας στέλνει στην Σαλαμίνα τον αγγελιαφόρο του Θαρσία με την εντολή να αναγγείλλη στους Αθηναίους το γεγονός. Όταν δε ο Θαρσίας ανήγγειλλε την χαρμόσυνη είδηση, η νήσος παρά λίγο να «βυθισθή» από τις ζητωκραυγές των Αθηναίων.

        Στην Θήβα, όμως, ελάμβανε χώρα ένα προδοτικό γεγονός: Η φιλομηδική ηγεσία των Θηβαίων(για να μην παρεξηγούμεθα) με προεξάρχοντες τους αισχρούς Αταγγίνο, γιό του Φρύωνος και Τιμηγενίδη  παραθέτουν γεύμα στον Μαρδόνιο καθώς και σε πενήντα «των Περσών λογιμωτάτους». Το «ποιευμένον δείπνον» περιγράφει ο Ηρόδοτος στην «Ιστορία» του (Θ΄, 16), όπου είναι συγκλονιστική η εξομολόγηση ενός Πέρσου στρατηγού στον Θέρσανδρο τον Ορχομένιο, ο οποίος Θέρσανδρος ήταν Έλληνας πραγματικός και, πλήν αυτού, υπήρξε πληροφοριοδότης του Ηροδότου!

        Αργά την νύκτα, κάποιοι προδότες αναφέρουν στον Μαρδόνιο την κίνηση των Σπαρτιατών και των υπολοίπων Ελλήνων (από αυτούς δεν θα ησυχάσουμε ποτέ, τους προδότες…). Τα όπλα, πλέον, έχουν τον λόγο!

        Οι δύο στρατιές παρατάσσονται στις Πλαταιές. Ο Ιερός Ελληνικός Στρατός με αρχιστράτηγο τον Σπαρτιάτη Παυσανία, γιό του Κλεομβρότου, υπερβαίνει για πρώτη φορά τους 100.000 άνδρες, όπου διακρίνουμε 40.000 βαρέως οπλισμένους και 70.000 ψιλούς. Ανάμεσά τους ευρίσκονται 2.000 Θεσπιείς με αρχηγό τον Νίκωνα, αδελφό του ημιθέου Δημοφίλου, που έπεσε στις Θερμοπύλες. Επίσης, συγκίνηση κατέλαβε τον Ελληνικό στρατό η παρέλαση και παράταξη 600 Ερετριέων, οι οποίοι ήλθαν και αυτοί να πολεμήσουν για τα ιερά και τα όσια, αλλά και για να εκδικηθούν τους βαρβάρους που το 480 κατέκαψαν την πόλη τους και σφαγίασαν τους κατοίκους της.

        Επιβλητική και μεγαλοπρεπής η παράταξη του Ελληνικού στρατού, όπου στο δεξιόν κέρας, το τιμητικό, είναι παρατεταγμένοι οι Σπαρτιάτες, κοντά τους οι Κορίνθιοι και έπειτα όλοι οι υπόλοιποι Έλληνες. Στο αριστερόν κέρας παρατάσσονται οι Αθηναίοι με στρατηγό τους τον Αριστείδη.

        Ενώ επικρατεί μια περίεργη ησυχία, τα Τέκνα της Ελλάδος υψώνουν το δεξί τους χέρι και με μια τρομερή φωνή δίδουν τον όρκο:

        « (Ορκίζομαι ότι): Δεν θα προτιμήσω περισσότερο την ζωή από την Ελευθερία! Δεν θα εγκαταλείψω τους ηγέτες, ούτε τους ζωντανούς, ούτε τους νεκρούς, αλλά εκείνους που στην μάχη πέθαναν, όλους τους συμμαχητές μου θα θάψω. Εάν νικήσω δε τους βαρβάρους στην μάχη, καμμία από τις πόλεις που για την Ελλάδα πολέμησαν δεν θα πειράξω, ενώ εκείνες που με τους βαρβάρους συμμάχησαν, θα τις υποχρεώσω να καταβάλουν το δέκατον. Και τους ναούς που κάηκαν και αφανίσθηκαν από τους βαρβάρους δεν θα ξανακτίσω κανέναν, αλλά θα αφήσω να παραμείνουν ερείπια στις επόμενες γενεές, ως υπενθύμιση της ασεβείας των βαρβάρων» (2).

        Οι «Γιοί των Θεών» εφορμούν εναντίον εκείνων που σύλησαν τα ιερά τους, έκαψαν τις πόλεις τους, σφαγίασαν γονείς, αδέλφια, γέροντες, βρέφη…Η ώρα της  θεάς Νεμέσεως έφθασε.

        Μεγάλη σε έκταση η νίκη των Ελλήνων!

        Οι απώλειες των εχθρών μας είναι τρομακτικές σε αριθμό…Ανάμεσα στους νεκρούς ευρίσκονται ο Μαρδόνιος, ο οποίος φονεύθηκε από τον Σπαρτιάτη Αρίμνηστο και ο αρχηγός του ιππικού Μασίστιος. Εκ δε του συνόλου των 300.000 βαρβάρων σώθηκαν περί τους 3.000 άνδρες καθώς και 40.000 υπό τον Αρτάβαζο, οι οποίοι υπεχώρησαν κατά την ορμητική επίθεση των Ελλήνων στην αρχή της μάχης.

Οι άνδρες αυτοί, όμως, κινούμενοι προς βορράν για να επιστρέψουν στην Περσία, εδέχοντο επιθέσεις από όπου και να περνούσαν στην Ελλάδα, λίγοι δε επέστρεψαν…

        Οι απώλειες των Ελλήνων ήσαν 91 Σπαρτιάτες, 52 Αθηναίοι και 16 Τεγεάτες. Τα λάφυρα ήσαν πλούσια, το δε μεγαλύτερο μέρος τους αφιερώθηκε στον Ολύμπιο Δία, τον Ίσθμιον Ποσειδώνα και στον Δελφικόν Απόλλωνα, ενώ στις Πλαταιές στήθηκε βωμός αφιερωμένος στον Ελευθέριον Δία, όπου ανεγράφη:

        «ΤΟΝΔΕ ΠΟΥ ΕΛΛΗΝΕΣ ΝΙΚΗΣ ΚΡΑΤΕΙ ΕΡΓΩ ΑΡΗΟΣ ΠΕΡΣΑΣ ΕΞΕΛΑΣΑΝΤΕΣ, ΕΛΕΥΘΕΡΑ ΕΛΛΑΔΙ ΚΟΙΝΟΝ ΙΔΡΥΣΑΝΤΟ ΔΙΟΣ ΒΩΜΟΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΥ».

        Μετά δε την ταφή των ηρωικών νεκρών και την εκφώνηση των επικηδείων ακολουθεί η απονομή των Αριστείων Ανδρείας. Πρώτος τιμήθηκε ο Σπαρτιάτης Αριστόδημος και ακολούθησαν οι επίσης Σπαρτιάτες Ποσειδώνιος, Φιλόκυνας και Αμομφάρετος. Ο Αθηναίος, από την Δεκέλεια, Σωφάνης του Ευτυχίδου τιμήθηκε πρώτος από τους Αθηναίους και ακολούθησαν πολλοί.

        Άξια αναφοράς είναι η κίνηση του Παυσανίου, μετά βεβαίως τις απονομές, όταν κάλεσε τον αρχιμάγειρο του Μαρδονίου και του είπε να μαγειρέψη ό,τι μαγείρευε για τον αρχηγό του και να το τοποθετήση επάνω σε μια ολόχρυση τράπεζα. Πράγματι, ένα πλουσιοπάροχο γεύμα γέμισε την τράπεζα. Τότε, είπε στον δικό του μάγειρο να του μαγειρέψη τον Μέλανα Ζωμό. Στο ξύλινο τραπεζάκι του Παυσανίου τοποθέτησε το φαγητό μαζί με κρίθινο ψωμί, έναν σκύφο οίνου και λίγα σταφύλια. Γυρνώντας προς τον στρατό είπε το εξής «αθάνατο»:

        «Σας δείχνω την ανοησία του Ξέρξου και του στρατηγού του. Παρ’όλον που είχαν αυτά (δείχνοντας την χρυσή τράπεζα με το πλούσιο γεύμα) ήλθαν στην Ελλάδα να μας πάρουν εκείνα (δείχνοντας το ξύλινο τραπεζάκι με το λιτό ελληνικό φαγητό)»!

        Ο Παυσανίας διέταξε και συνελήφθησαν οι μηδίζοντες ηγέτες των Θηβών, ο Ατταγγίνος και ο Τιμηγενίδης, οι οποίοι οδηγήθηκαν στον Ισθμό της Κορίνθου για τα  περαιτέρω. Σε κάποια στιγμή του παρουσίασαν τα παιδιά του Ατταγγίνου και, τότε, είπε προστατεύοντάς τα:

        «Έμαθα ότι, τα παιδιά είναι Έλληνες! Για την προδοσία του πατέρα τους δεν έχουν κανένα φταίξιμο»!

        Η εορτή της αναμνήσεως της μάχης των Πλαταιών άρχισε να τελήται από το επόμενο έτος, το 478 π.Χ., με τον άρχοντα των Πλαταιών να σηκώνη τον σκύφο του λέγοντας:

        «ΠΡΟΠΙΝΩ ΤΟΙΣ ΑΝΔΡΑΣΙΝ ΤΟΙΣ ΠΕΣΟΥΣΙΝ ΥΠΕΡ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ»!

        Την στιγμή εκείνη «ηνοίγοντο τα ουράνια δώματα», όπως έγραψε στο βιβλίο του «Mysteres et Greques» ο J.C. ZANNOL  στο Παρίσι (1932).

                                                                   ΠΡΟΓΟΝΟΥΣ ΤΙΜΑΤΕ!                                                            

                       

Σημειώσεις:

1) Π. ΔΙΑΘΗΚΗ: Κεφάλαιον «Εσθήρ» (θα φρίξετε…).

2) ΛΥΚΟΥΡΓΟΣ Ο ΑΘΗΝΑΙΟΣ: «Κατά Λεωκράτους», 81.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ:

1)     ΗΡΟΔΟΤΟΣ: «ΙΣΤΟΡΙΑ».

2)     ΠΑΥΣΑΝΙΑΣ ΠΕΡΙΗΓΗΤΗΣ: «Αττικά», «Φωκικά», «Βοιωτικά».

3)     ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΣ: «Αριστείδης», «Περί του Ε του εν Δελφοίς».

4)     ΚΩΝ/ΝΟΣ ΠΛΕΥΡΗΣ: «Οι βάρβαροι», εκδ. ΝΕΑ ΘΕΣΙΣ.

5)     ΗΛΙΑΣ ΣΩΤΗΡΙΟΥ: «Διά πυρός και σιδήρου», Θες/νίκη 2003.

ΑΝΤΩΝΙΟΣ ΑΝΤΩΝΑΚΟΣ-ΚΩΝ/ΝΟΣ ΣΠΙΝΟΣ: «Ελευθερία Λόγου και Δημοκρατία»,εκδ

Ιστορικά ανέκδοτα: Όταν οι Έλληνες έστειλαν βόλια στους Τούρκους για να μην καταστραφεί η Ακρόπολη

Oι Τούρκοι, πολιορκημένοι μέσα στην Ακρόπολη, μη έχοντας άλλο μολύβι για βόλια, χαλούσαν τις κολόνες που ‘χαν μέσα τους, για στερεότητα, αυτό το μέταλλο. Οι Έλληνες, μόλις πήραν είδηση την καταστροφή, τους έστειλαν μήνυμα να σταματήσουν αυτό το χαλασμό και θα τους στείλουν οι ίδιοι βόλια!

Έτσι κι έγινε. Οι Έλληνες "ραγιάδες" που αν και αγράμματοι ήταν όμως μορφωμένοι με την ιστορία της χώρας έστειλαν βόλια στους Τούρκους για να τους σκοτώσουν, παρά να βλέπουν να καταστρέφουν ό,τι σεβάστηκαν οι αιώνες.

Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr 

Αδώνεια – Το Πάσχα των Αρχαίων Ελλήνων…

Αρχαία Ελλάδα

Αρχαία Ελληνικά

Αρχαίοι Έλληνες

Στις παραδόσεις των λαών της ανατολικής μεσογείου , υπάρχουν τουλάχιστον 16 θεοί που βιώνουν το δράμα του θανάτου αλλά και ταυτόχρονα την λύτρωση της αναστάσεως.
Στον ευρύτερο Ελλαδικό χώρο εκτός από τον Δία/Φελχανό και τον Διόνυσο/Ζαγρέα , ο σημαντικότερος Θεός που πεθαίνει και ανασταίνεται, είναι ο Άδωνις
Σύμφωνα με την παράδοση ο Αδωνης ήταν γιός του Κινύρα κι της Σμύρνας. Όταν γεννήθηκε ήταν τόσο πανέμορφο μωρό που μόλις τον είδε η Θεά Αφροδίτη τον ερωτεύτηκε και για να μην τον χάσει τον έβαλε σε μία λάρνακα και τον εμπιστεύθηκε στην Περσεφόνη, την Θεά του Κάτω Κόσμου.
Όταν όμως ο Άδωνις μεγάλωσε, η Περσεφόνη θαμπωμένη και αυτή από την ομορφιά του , αρνήθηκε να τον επιστρέψει και τότε η Αφροδίτη ζήτησε την συνδρομή του Δία. Ο πατέρας των Θεών τότε έδωσε τον όμορφο νέο για τα 2/3 του χρόνου στην Αφροδίτη και το 1/3 στην Περσεφόνη.
Η Αφροδίτη εγκατέλειψε τον Όλυμπο και ακολούθησε τον πανέμορφο νέο στην γη. Δυστυχώς όμως κατά τη διάρκεια ενός κυνηγιού ο Άδωνις σκοτώθηκε από ένα αφηνιασμένο κάπρο. Η Αφροδίτη απαρηγόρητη και με δάκρυα στα μάτια ζήτησε από την Περσεφόνη πίσω τον όμορφο νέο και τότε οι δύο Θεές αποφάσισαν να τον έχουν η κάθε μία για έξι μήνες τον χρόνο. Η διαμάχη της Αφροδίτης και της Περσεφώνης συμβολίζει και διδάσκει ότι ο Έρωτας μπορεί να νικήσει ακόμη και τον θάνατο !
Από το αίμα του Άδωνι γεννήθηκαν τα τριαντάφυλλα και οι παπαρούνες και από τα δάκρυα της Αφροδίτης οι ανεμώνες.
Ο Αδωνης είναι ένας πανάρχαιος Θεός της Ανατολής και η λατρεία του ήταν διαδεδομένη στην Συρία την Φοινίκη την Παλαιστίνη και την Αίγυπτο. Από εκεί η λατρεία του πέρασε στην Κύπρο και από την Κύπρο στην Ελλάδα ήδη από τη Αρχαική Εποχή.
Σύμφωνα με την παράδοση ο τάφος του βρισκόταν στην Βηθλεέμ σε μία υπόγεια σπηλιά στα θεμέλια του Ναού της Θεάς Αστάρτης. Πιθανολογείται ότι το σημείο βρίσκεται εκεί που σήμερα είναι χτισμένος ο Ναός της Γεννήσεως.

Η Αφροδίτη και ο Άδωνις. Αττική ερυθρόμορφη λήκυθος σε σχήμα αρυβάλλου από τον καλλιτέχνη Αίσονα, περ. 410 π.Χ., Μουσείο του Λούβρου.

---

Τα Αδώνεια
Σε ανάμνηση του θανάτου και της αναστάσεως του Θεού ετελούντο κάθε χρόνο τα Αδώνεια. Σε άλλες περιοχές η γιορτή γινόταν στα μέσα του μηνός Βοηδρομίωνος (15 Αυγούστου -15 Σεπτεμβρίου ) και αλλού ,στην κυρίως Ελλάδα την άνοιξη κατά την πρώτη πανσέληνο μετά την εαρινή ισημερία.
Η πρώτη ημέρα των «Αδωνείων», που λεγόταν «Αφανισμός», ήταν ημέρα πένθους για το θάνατο του Θεού, που απεικονίσεις του τον παρουσιάζουν εστεμμένο με ταινίες που τις διακοσμούν ισοσκελείς σταυροί , με το στόλισμα των λεγόμενων «Κήπων του Αδώνιδος» (που τους προετοίμαζαν οι γυναίκες οκτώ ημέρες πριν), καθώς και με μοιρολόγια και λυπητερές μουσικές από πένθιμο αυλό (τη λεγόμενη «γίγγρα»).
Η δεύτερη ημέρα των εορτασμών η Εύρεσις (ανάστασις) ήταν ημέρα χαράς για την ανάσταση του Θεού εκ νεκρών και την ανάληψή του δίπλα στη Θεά Αφροδίτη για το μισό χρόνο.
Οι Κήποι του Αδώνιδος (Επιτάφιος)
Οι κήποι του Αδώνιδος ήσαν πανέρια η γλάστρες γεμάτες χώμα μέσα στις οποίες έσπερναν και καλλιεργούσαν ειδικά για τα Αδώνεια, πολύτριχο και αλλά φυτά ταχέως αυξανόμενα, καθώς και σιτάρι, κριθάρι, μαρούλι, μάραθο και διάφορα είδη λουλουδιών που τα περιποιούντο επί 8 ημέρες, κατά κύριο λόγο η αποκλειστικά, οι γυναίκες.
Την ημέρα του «Αφανισμού» οι λατρευτές κυρίως γυναίκες με λυμμένα τα μαλλιά τους, ξυπόλητες και γυμνόστηθες, περιέφεραν με θρήνους και οδυρμούς τα ομοιώματα του Θεού και τους «Κήπους» στους δρόμους των πόλεων και κατόπιν τα οδηγούσαν στη θάλασσα (ή σε πηγές και ποτάμια σε άλλες πόλεις), τα έριχναν στα νερά και παρακαλούσαν να επιστρέψει ο Θεός από τον κάτω κόσμο.
Στα «Αδώνεια» προσφερόταν ως θυμίαμα μύρα, ενώ ψάλλονταν και ειδικά άσματα, τα λεγόμενα «Αδωνίδια», από τα οποία έχει διασωθεί ένα πολύ αξιόλογο δείγμα. Πρόκειται για τον «Επιτάφιον Αδώνιδος» του Βίωνος.
Σε κάποια από τα ανά τόπους «Αδώνεια» γίνονταν και μυήσεις σε Μυστήρια του Θεού (Ο Λουκιανός διασώζει ότι οι μύστες θυσίαζαν πρόβατο και έπαιρναν μετάληψη).
Αποκάλυψη

• TAGS
• Αδώνεια
• Αρχαία Ελλάδα
• Αρχαία Ελληνικά
• Αρχαίοι Έλληνες

Η έναρξη της αλφαβητικής τυπογραφίας, από τον Ποσειδώνιο τον διδασκάλο του Κικέρωνος!

Μια πληροφορία που παρατίθεται από τον Κικέρωνα, ότι ο Ποσειδώνιος ο Απαμεύς κατασκεύασε κινητά στοιχεία γραμμάτων , έρχεται να ενισχύσει την άποψη περί συλλήψεως της ιδέας της τυπογραφίας σε περιόδους πολύ πριν από αυτήν του Γουτεβέργιου. Ο Κικέρων γνώρισε προσωπικώς τον Ποσειδώνιο αφού διατέλεσε κατά το έτος 77π.Χ.,μαθητής της σχολής του στην  Ρόδο.

Ο Ποσειδώνιος  ο Απαμεύς  ήταν Έλληνας πολυμαθής Στωικός φιλόσοφος με νεοπλατωνικές τάσεις, αστρονόμος, γεωγράφος, πολιτικός, ιστορικός και δάσκαλος που γεννήθηκε στην Απάμεια της Συρίας το 135 π.Χ. και σπούδασε στην Αθήνα ως μαθητής του Παναιτίου του Ροδίου.Αργότερα εγκαταστάθηκε στην Ρόδο, όπου και ίδρυσε σχολή.

Τον θεωρούσαν τον πολυμαθέστερο άνθρωπο του κόσμου για την εποχή του. Τίποτα από το τεράστιο έργο του δεν έχει σωθεί ως ολότητα σήμερα, αλλά μόνο αποσπάσματα.

Ο Ποσειδώνιος πλησίαζε στο να είναι κάτοχος όλης της ανθρώπινης γνώσεως της εποχής του, και σε αυτό έμοιαζε με τον Αριστοτέλη και με τον Ερατοσθένη. Πραγματοποίησε πολλά ταξίδια σε Αδριατική, Σικελία, Σαρδηνία, Μασσαλία, Βόρειο Αφρική, Ιβηρική χερσόνησο, Βαλεαρίδους νήσους, ακτές Ατλαντικού, Βρετανία και Γερμανία.

Έως τον θάνατο του, στην Ρώμη το 51 π.Χ., ο Ποσειδώνιος έγραψε έργα για τη Φυσική, τη Μετεωρολογία, τη Φυσική Γεωγραφία, την Αστρονομία, την Αστρολογία και τη μαντεία, τη Σεισμολογία, τη Γεωλογία και την Ορυκτολογία, την Υδρολογία, τη Βοτανική, την Ηθική, τη Λογική, τα Μαθηματικά, την Ιστορία, τη Φυσική Ιστορία, την Ανθρωπολογία, και τη στρατηγική. Οι μελέτες του ήταν μεγάλες και σε βάθος διερευνήσεις των αντικειμένων τους.

Σχεδίασε χάρτη της γης, κατασκεύασε υδρόγειο σφαίρα, ερμήνευσε τις παλίρροιες ως συνδυασμό επιδράσεων ηλίου και σελήνης, παρατήρησε σεισμούς και ηφαίστεια, καθιέρωσε τον παράλληλο της Ρόδου ως Ισημερινό της γης (Ποσειδώνιος Ισημερινός),υπολογίζοντας το μήκος του σε 32400 χιλιόμετρα (πραγματικό μήκος 32000 χιλιόμετρα)

Καθόλου απίθανο λοιπόν για έναν τέτοιο επιστήμονα , να αποτελεί ιστορική αλήθεια η αναφορά του Κικέρωνα, πως ο δάσκαλός του κατασκεύασε κινητά στοιχεία γραμμάτων.

O Hermann Diels διατυπώνει την γνώμη, ότι ο Γουτεμβέργιος οδηγήθηκε στην ανακάλυψη ακριβώς από αυτήν την αναφορά. Το έργο του Κικέρωνα, άρα και η εφεύρεση του Ποσειδωνίου, ήταν γνωστά στον Γουτεμβέργιο, αφού το διέθετε στην βιβλιοθήκη του.

Αν αυτό αληθεύει , τότε βρισκόμαστε σε μια ακόμη περίπτωση διάσημου εφευρέτη, που εκμεταλλεύθηκε τα έργα και τα επιτεύγματα της αρχαιότητας για την ανάπτυξη νέων τεχνολογιών χωρίς την παραμικρή αναφορά στην συμβολή των πρώτων επιστημόνων.

Ποσειδώνιος ο Ρόδιος

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

Ο Ποσειδώνιος ο Ρόδιος ή ο Απαμεύς (περ. 135 π.Χ. – 51 π.Χ.) ήταν Έλληνας πολυμαθής Στωικός φιλόσοφος, αστρονόμος, γεωγράφος, πολιτικός, ιστορικός και δάσκαλος που γεννήθηκε στην Απάμεια της Συρίας. Τον θεωρούσαν τον πολυμαθέστερο άνθρωπο του κόσμου για την εποχή του. Τίποτα από το τεράστιο έργο του δεν έχει σωθεί ως ολότητα σήμερα, αλλά μόνο αποσπάσματα.

Η ζωή του

Ο Ποσειδώνιος, γνωστός και με το προσωνύμιο «ο Αθλητής» ήταν γόνος μιας ελληνικής οικογένειας της Απαμείας, μιας ελληνιστικής πόλεως πάνω στον ποταμό Ορόντη, στη βόρεια Συρία. Το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του όμως το έζησε στη Ρόδο και πέθανε είτε στη Ρόδο είτε στη Ρώμη.
Ο Ποσειδώνιος ολοκλήρωσε τις ανώτερες σπουδές του στην Αθήνα, όπου μαθήτευσε κοντά στον γηραιό πλέον Παναίτιο, τον επικεφαλής της Στωικής Σχολής. Περί το 95 π.Χ. εγκαταστάθηκε στη Ρόδο, κράτος με φήμη ως προς τις επιστημονικές έρευνες, και έγινε Ρόδιος πολίτης.

Πολιτικά αξιώματα

Και όχι μόνο έγινε πολίτης, αλλά συμμετείχε ενεργά στην πολιτική ζωή της Ρόδου, φθάνοντας στα ανώτερα αξιώματα ως ένας από τους πρυτάνεις (κάτι σαν προέδρους με εξάμηνη θητεία) της. Υπηρέτησε εξάλλου ως πρεσβευτής στη Ρώμη το 87 - 86 π.Χ., κατά την εποχή του Μαρίου και του Σύλλα.
Μαζί με άλλους Έλληνες διανοουμένους, ο Ποσειδώνιος ευνοούσε τη Ρώμη ως μία σταθεροποιητική δύναμη σε έναν ασταθή κόσμο. Οι διασυνδέσεις του με τη ρωμαϊκή ανώτερη τάξη ήταν σημαντικές όχι μόνο για την πολιτική του, αλλά και για τις επιστημονικές του έρευνες. Η είσοδός του στους ρωμαϊκούς κυβερνητικούς κύκλους τον διευκόλυνε να πραγματοποιήσει τα ταξίδια του στη Δύση, πέρα από τα ρωμαϊκά σύνορα.

Ταξίδια

Αφού καθιερώθηκε στη Ρόδο, ο Ποσειδώνιος έκανε ένα ή περισσότερα ταξίδια στον τότε γνωστό κόσμο με επιστημονικούς-ερευνητικούς σκοπούς. Ταξίδεψε στην Ελλάδα, την Ισπανία, την Αφρική (ιδίως τη βόρεια), την Ιταλία, τη Σικελία, τη Δαλματία (και γενικά τις ανατολικές ακτές της Αδριατικής), τη Γαλατία και τη Λιγουρία.
Στην Ισπανία, στις ακτές του Ατλαντικού Ωκεανού (στο σύγχρονο Κάδιξ), ο Ποσειδώνιος μελέτησε τις παλίρροιες. Παρατήρησε ότι οι ημερήσιες παλίρροιες συνδέονταν με την τροχιά και οι μηνιαίες με τη φάση της Σελήνης, ενώ έκανε υποθέσεις για τη σχέση των ετήσιων περιοδικοτήτων των παλιρροιών με τις ισημερίες και τα ηλιοστάσια.
Στη Γαλατία ο Ποσειδώνιος μελέτησε τους Κέλτες. Μας άφησε ζωηρές περιγραφές για συνήθειες που τις είδε με τα μάτια του όταν ζούσε ανάμεσά τους: άνθρωποι που πληρώνονταν για να αφήνουν να τους σκίζουν τους λαιμούς τους για δημόσια ψυχαγωγία και το κάρφωμα κρανίων ως τροπαίων πάνω από τις πόρτες. Αλλά σημείωσε ότι οι Κέλτες τιμούσαν τους Δρυίδες, τους οποίους ο Ποσειδώνιος θεώρησε ως φιλοσόφους και συμπέρανε ότι ακόμα και στους «βάρβαρους» λαούς «η υπερηφάνεια και το πάθος δίνουν τη θέση τους στη σοφία, και ο Άρης στέκεται με δέος ενώπιον των Μουσών». Ο Ποσειδώνιος συνέγραψε μια γεωγραφική πραγματεία για τη χώρα των Κελτών, έργο που σήμερα έχει χαθεί, αλλά που έχει υποστηριχθεί ότι υπήρξε μία από τις πηγές του βιβλίου «Γερμανία» του Τάκιτου.

Η σχολή του Ποσειδωνίου

Τα πολλά έργα και οι διαλέξεις του Ποσειδωνίου του χάρισαν μια αυθεντία και φήμη παντού στον ελληνορωμαϊκό κόσμο, ενώ στη Ρόδο αναπτύχθηκε γύρω του μία σχολή. Ο εγγονός του Ιάσων, που ήταν γιος της κόρης του και του Μενεκράτους από τη Νύσα, συνέχισε τη σχολή του Ποσειδωνίου στη Ρόδο. Παρότι λίγα πράγματα είναι γνωστά για την οργάνωση της σχολής του, είναι βέβαιο ότι ο Ποσειδώνιος είχε ένα σταθερό αριθμό Ελλήνων και Ρωμαίων φοιτητών.

Τα έργα και η σκέψη του

Ο Ποσειδώνιος πλησίαζε στο να είναι κάτοχος όλης της ανθρώπινης γνώσεως της εποχής του, και σε αυτό έμοιαζε με τον Αριστοτέλη και με τον Ερατοσθένη. Προσπάθησε να δημιουργήσει ένα ενιαίο σύστημα για την κατανόηση του ανθρώπινου νου και του Σύμπαντος, που θα παρείχε μια εξήγηση και ταυτόχρονα έναν οδηγό για την ανθρώπινη συμπεριφορά.
Ο Ποσειδώνιος έγραψε έργα για τη Φυσική, τη Μετεωρολογία, τη Φυσική Γεωγραφία, την Αστρονομία, την Αστρολογία και τη μαντεία, τη Σεισμολογία, τη Γεωλογία και την Ορυκτολογία, την Υδρολογία, τη Βοτανική, την Ηθική, τη Λογική, τα Μαθηματικά, την Ιστορία, τη Φυσική Ιστορία, την Ανθρωπολογία, και τη στρατηγική. Οι μελέτες του ήταν μεγάλες και σε βάθος διερευνήσεις των αντικειμένων τους, έστω και με κάποια λάθη.
Κανένα από τα έργα του δεν έχει σωθεί ακέραιο μέχρι σήμερα, αλλά μόνο αποσπάσματα («σπαράγματα»), ενώ οι τίτλοι και τα θέματα πολλών από τα βιβλία του είναι γνωστά.

Φιλοσοφία

Για τον Ποσειδώνιο η Φιλοσοφία ήταν η βασική τέχνη και όλες οι ξεχωριστές επιστήμες ήταν υποκείμενές της. Μόνο η Φιλοσοφία μπορούσε κατ' αυτόν να ερμηνεύσει το Σύμπαν. Το σύνολο των έργων του, από τα επιστημονικά ως τα ιστορικά, είναι και φιλοσοφικά.
Ο Ποσειδώνιος δεχόταν τη Στωική υποδιαίρεση της Φιλοσοφίας σε «Φυσική» (μαζί με τη Μεταφυσική και τη Θεολογία), «Λογική» (περιελάμβανε και τη Διαλεκτική) και «Ηθική» (Διογ.Λαερτ. Βίοι φιλοσόφων, βιβλίο 7). Αυτές οι τρεις κατηγορίες ήταν για τον Ποσειδώνιο αδιαχώριστα και αλληλοεξαρτώμενα μέρη μιας οργανικής ολότητας. Τις παρομοίαζε με ένα ζωντανό πλάσμα, του οποίου η Φυσική ήταν το κρέας και το αίμα, η Λογική τα οστά και οι τένοντες που συγκρατούν ενωμένο τον οργανισμό, και η Ηθική – το σημαντικότερο μέρος – την ψυχή. Το μεγάλο φιλοσοφικό όραμα του Ποσειδωνίου ήταν πως το ίδιο το Σύμπαν είχε μία παρόμοια εσωτερική διασύνδεση, μέσα από την κοσμική «συμπάθεια», σε όλες του τις εκφάνσεις, από την ανάπτυξη του φυσικού κόσμου ως την ιστορία της ανθρωπότητας.
Παρότι συνεπής Στωικός, ο Ποσειδώνιος ήταν εκλεκτικός. Ακολουθούσε όχι μόνο τους παλαιότερους Στωικούς, αλλά και τους Πλάτωνα και Αριστοτέλη. Είναι πιθανό ότι είχε γράψει ένα σχόλιο πάνω στον «Τίμαιο» του Πλάτωνα. Ο Ποσειδώνιος υπήρξε ο πρώτος Στωικός που απέκλινε από το δόγμα ότι τα πάθη της ψυχής είναι λανθασμένες κρίσεις και υιοθέτησε την άποψη του Πλάτωνα για την ψυχή, δηλαδή ότι τα πάθη είναι σύμφυτα με την ανθρώπινη φύση. Ο Ποσειδώνιος δίδασκε ότι εκτός από τις λογικές λειτουργίες η ανθρώπινη ψυχή είχε και πάθη όπως ο θυμός, το πάθος για εξουσία, πλούτο, κλπ., αλλά και πόθους για έρωτα, τροφή, κλπ.. Η Ηθική ήταν το πρόβλημα του πώς να χειρισθούμε αυτά τα πάθη και να αποκαταστήσουμε τη λογική ως την κυρίαρχη λειτουργία.
Ο Ποσειδώνιος αντίθετα συμφωνούσε με το Στωικό δόγμα του Λόγου, που στη συνέχεια ενσωματώθηκε στο χριστιανικό δόγμα.

Φυσική

Ο Ποσειδώνιος υπεστήριζε τη θεωρία της κοσμικής (συμπαντικής) «συμπαθείας», της οργανικής διασυνδέσεως όλων των φαινομένων στο Σύμπαν, από τον ουρανό ως τη Γη, ως ένα μέρος ενός λογικού σχεδιασμού που ένωνε την ανθρωπότητα με όλα τα πράγματα στο Σύμπαν, ακόμα και όσα ήταν χρονικά και χωρικά απομακρυσμένα μεταξύ τους. Παρά το ότι ο δάσκαλός του Παναίτιος αμφισβητούσε τη μαντεία, ο Ποσειδώνιος χρησιμοποίησε τη θεωρία της κοσμικής συμπαθείας για να υποστηρίξει την πίστη του στη μαντεία (είτε την αστρολογική, είτε τα «προορατικά» όνειρα) ως ένα είδος επιστημονικής προβλέψεως (Κικέρων, De Divinatione, ΙΙ 42).

Αστρονομία

Αποσπάσματα από το αστρονομικό έργο του Ποσειδωνίου σώζονται μέσα από την πραγματεία του Κλεομήδη «Κυκλική θεωρία μετεώρων», όπου το πρώτο κεφάλαιο του δεύτερου βιβλίου φαίνεται ότι έχει στο μεγαλύτερο μέρος του αντιγραφεί από τον Ποσειδώνιο. Ο Ποσειδώνιος πίστευε ότι ο Ήλιος εξέπεμπε μια «ζωτική δύναμη» που διαπερνούσε το Σύμπαν, ενώ προσπάθησε να μετρήσει την απόσταση και τις διαστάσεις του. Περί το 90 π.Χ. ο Ποσειδώνιος εξετίμησε την αστρονομική μονάδα ως 9893 φορές την ακτίνα της Γης, που είναι περί το ήμισυ της πραγματικής της τιμής. Ωστόσο, για τη διάμετρο του Ηλίου βρήκε μία τιμή μεγαλύτερη και ακριβέστερη από αυτές που πρότειναν άλλοι αρχαίοι Έλληνες αστρονόμοι, μεταξύ των οποίων και ο Αρίσταρχος ο Σάμιος.
Ο Ποσειδώνιος έκανε επίσης ένα υπολογισμό της διαμέτρου και της αποστάσεως της Σελήνης. Γνωρίζουμε επίσης ότι είχε κατασκευάσει ένα φορητό υπολογιστή των κινήσεων των ουράνιων σωμάτων, παρόμοιο με τον Μηχανισμό των Αντικυθήρων όπως αυτός αποκαλύφθηκε μετά την πρόσφατη ανάλυση (2006-2008), και ίσως τον ίδιο τον μηχανισμό αυτό, που χρονολογείται στην ίδια περίπου περίοδο. Σύμφωνα με τον Κικέρωνα (De Natura Deorum, ΙΙ 34), το φορητό «πλανητάριο» του Ποσειδωνίου έδειχνε τις ημερήσιες κινήσεις του Ηλίου, της Σελήνης και των 5 γνωστών τότε πλανητών.

Γεωγραφία, Εθνολογία και Γεωλογία

Η φήμη του Ποσειδωνίου πέρα από τους στενά φιλοσοφικούς κύκλους είχε αρχίσει να απλώνεται τουλάχιστον από τη «δεκαετία του 80» (89-80 π.Χ.) με τη δημοσίευση του έργου του για τον ωκεανό και τις γύρω περιοχές, μια συνολική παρουσίαση των γεωγραφικών ζητημάτων σύμφωνα με την τρέχουσα επιστημονική γνώση, αλλά και ένα όχημα για την εκλαΐκευση των θεωριών του για τις εσωτερικές διασυνδέσεις του κόσμου, για το πώς όλες οι δυνάμεις αλληλεπιδρούσαν μεταξύ τους και αυτή η διασύνδεση ίσχυε και για την ανθρώπινη ζωή, τόσο στην προσωπική όσο και στην πολιτική σφαίρα. Σε αυτό το έργο ο Ποσειδώνιος ανέπτυσσε τη θεωρία του για την επίδραση του κλίματος στον χαρακτήρα ενός λαού και τη «γεωγραφία των φυλών». Αυτή η θεωρία δεν ήταν απλώς «βασική επιστήμη», αλλά είχε και πολιτικές προεκτάσεις: οι Ρωμαίοι αναγνώστες του πληροφορούνταν ότι η κλιματικώς κεντρική θέση της Ιταλίας ήταν ένα ουσιώδες συστατικό του πεπρωμένου της Ρώμης να κυριαρχήσει στην οικουμένη. Ωστόσο, ως Στωικός, ο Ποσειδώνιος δεν προέβαινε σε κάποια θεμελιώδη διάκριση ανάμεσα στους πολιτισμένους Ρωμαίους ως κυρίαρχους του κόσμου και στους λιγότερο πολιτισμένους λαούς.
Ο Ποσειδώνιος μέτρησε την περιφέρεια της Γης με βάση τη θέση του αστέρα Κανώπου. Καθώς εξηγεί ο Κλεομήδης, ο Ποσειδώνιος παρατήρησε ότι ο Κάνωπος δεν ανέβαινε ποτέ πάνω από τον ορίζοντα στη Ρόδο, ενώ στην Αλεξάνδρεια τον είδε να ανεβαίνει μέχρι 7,5 μοίρες πάνω από τον ορίζοντα ... (το τόξο που αντιπροσωπεύει τη διαφορά του γεωγραφικού πλάτους των δύο τόπων είναι στην πραγματικότητα ίσο με 5 μοίρες και 14΄). Ο Ποσειδώνιος εκτιμούσε ότι η Ρόδος απείχε 5000 στάδια και βρισκόταν ακριβώς βόρεια της Αλεξανδρείας, οπότε η διαφορά στο ύψος του αστέρα σήμαινε ότι αυτή η απόσταση ισούται με το 1/48 της περιφέρειας της Γης. Ο υπολογισμός του επομένως για την περιφέρεια της Γης έδωσε ως αποτέλεσμα 240.000 στάδια. Οι περισσότεροι ιστορικοί της Επιστήμης θεωρούν ότι το στάδιο που χρησιμοποιούσε ο Ποσειδώνιος ήταν ίσο με 161 m, οπότε η τιμή αυτή αντιστοιχεί σε 38.600 χιλιόμετρα, πολύ κοντά στην πραγματική τιμή της περιφέρειας που περνά από τους πόλους (40.074 χιλιόμετρα).
Ο Ποσειδώνιος ήταν ενήμερος για την παρόμοια μέθοδο που είχε εφαρμόσει ο Ερατοσθένης ο Κυρηναίος έναν αιώνα νωρίτερα, με τη μέτρηση του ύψους του Ηλίου σε διαφορετικά πλάτη, η οποία είχε δώσει αποτέλεσμα 250.000 στάδια. Και των δύο σοφών τα αποτελέσματα ήταν εκπληκτικά ακριβή. Ωστόσο, ο Ποσειδώνιος αναθεώρησε αργότερα τον αρχικό του υπολογισμό παίρνοντας την απόσταση Ρόδου-Αλεξανδρείας ίση με 3750 στάδια, πράγμα που μείωσε την τιμή του για την περιφέρεια της Γης σε 180.000 στάδια. Ο Πτολεμαίος συζήτησε και προέκρινε αυτή την αναθεωρημένη τιμή του Ποσειδωνίου έναντι εκείνης του Ερατοσθένους στη «Γεωγραφία» του. Κατά τη διάρκεια του Μεσαίωνα οι μελετητές διαιρέθηκαν σε δύο «στρατόπεδα» ως προς την περιφέρεια της Γης: η μία πλευρά τους υπεστήριζε τον υπολογισμό του Ερατοσθένους, ενώ η άλλη την αναθεωρημένη τιμή του Ποσειδωνίου. Οι περισσότεροι πάντως τάσσονταν με τη δεύτερη πλευρά.
Ο Ποσειδώνιος, όπως και ο Πυθέας πριν από αυτόν, πίστευε ότι η παλίρροια προκαλείται από τη Σελήνη. Ωστόσο, έκανε λάθος ως προς τη φυσική αιτία: Νομίζοντας ότι η Σελήνη ήταν ένα μίγμα αέρα και φωτιάς, απέδωσε την αιτία των παλιρροιών στη θερμότητα της Σελήνης, που ήταν αρκετή για να «φουσκώσει» τα νερά της Γης, αλλά όχι αρκετή ώστε να τα εξατμίσει.
Ο Ποσειδώνιος κατέγραψε παρατηρήσεις σεισμών και ηφαιστείων, συμπεριλαμβανομένων μαρτυριών για ηφαιστειακές εκρήξεις στα Αιόλια νησιά, στα βόρεια της Σικελίας.

Μετεωρολογία

Στα θέματα της Μετεωρολογίας ο Ποσειδώνιος ακολούθησε τον Αριστοτέλη. Υπεστήριξε θεωρίες για τις αιτίες της δημιουργίας των νεφών, της ομίχλης, του ανέμου, της βροχής, της πάχνης, του χαλαζιού, της αστραπής και του ουράνιου τόξου.

Μαθηματικά

Εκτός από τα όσα έγραψε για τη Γεωμετρία, ο Ποσειδώνιος πιστώνεται με τη διατύπωση-δημιουργία μαθηματικών ορισμών, ή τουλάχιστον για την ξεκάθαρη διατύπωση απόψεων για όρους όπως π.χ. «θεώρημα» και «πρόβλημα».

Ιστορία και στρατηγική

Με τις «Ιστορίες» του ο Ποσειδώνιος συνέχισε την «Παγκόσμια Ιστορία» του Πολυβίου. Η ιστορία του για την περίοδο 146 - 88 π.Χ. λέγεται ότι γέμισε 52 τόμους (Αθήναιου «Δειπνοσοφιστές», βιβλίο Δ΄). Οι «Ιστορίες» συνεχίζουν την καταγραφή της ανόδου και της επεκτάσεως της κυριαρχίας της Ρώμης, την οποία εμφανίζεται να υποστηρίζει. Ο Ποσειδώνιος δεν ακολούθησε το πιο αντικειμενικό ύφος του Πολυβίου, γιατί ο Ποσειδώνιος θεωρούσε τα γεγονότα ως απόρροιες της ανθρώπινης ψυχολογίας. Ενώ κατανοούσε τα ανθρώπινα πάθη και παραλογισμούς, δεν τα συγχωρούσε και χρησιμοποιούσε την αφηγηματική του επιδεξιότητα για να εκμαιεύσει την επιδοκιμασία ή την καταδίκη των περιγραφόμενων πράξεων από μέρους του αναγνώστη.
Για τον Ποσειδώνιο η «Ιστορία» εκτεινόταν πέρα από τη Γη: η ανθρωπότητα δεν ήταν απομονωμένη στη δική της, πολιτική, Ιστορία, αλλά ήταν ένα τμήμα του κόσμου. Οι «Ιστορίες» του δεν αφορούν επομένως απομονωμένες ιστορίες λαών και ανθρώπων, αλλά εμπεριέχουν στοιχεία για όλους τους παράγοντες και δυνάμεις (γεωγραφικοί παράγοντες, ορυκτοί πόροι, κλίμα, διατροφή), που κάνουν τους ανθρώπους να δρουν ως τμήμα του περιβάλλοντός τους.
Ως προς το έργο του Ποσειδωνίου για τη στρατηγική, την «Τέχνη του Πολέμου», ο ιστορικός Αρριανός παραπονέθηκε ότι ήταν γραμμένο «για ειδικούς», πράγμα που υποδεικνύει ότι ο Ποσειδώνιος ίσως να είχε και εμπειρία από «πρώτο χέρι» από στρατιωτική ηγεσία.

Φήμη και επιδράσεις

Στην εποχή του Ποσειδωνίου τα γραπτά του, που κάλυπταν όλους σχεδόν τους κύριους γνωστικούς κλάδους, τον κατέστησαν μια διάσημη προσωπικότητα σε όλο τον ελληνορωμαϊκό κόσμο, ενώ τον χρησιμοποιούσαν συχνότατα ως πηγή οι σύγχρονοί του συγγραφείς, όπως ο Κικέρων, ο Λίβιος, ο Πλούταρχος, ο Στράβων (που αποκαλούσε τον Ποσειδώνιο «τον πολυμαθέστερο από όλους τους φιλοσόφους της εποχής μου»), ο Κλεομήδης, ο Σενέκας ο Νεότερος, ο Διόδωρος Σικελιώτης (που χρησιμοποίησε τον Ποσειδώνιο ως πηγή για την «Ιστορική βιβλιοθήκη» του), κ.ά.. Παρά το ότι το ρητορικό και περίτεχνο ύφος γραφής του έγινε «ντεμοντέ» λίγο μετά τον θάνατό του, ο Ποσειδώνιος επιδοκιμαζόταν όσο ζούσε για τη λογοτεχνική και υφολογική του ικανότητα.
Ο Ποσειδώνιος ήταν η κυριότερη πηγή γνώσεων για τους Κέλτες της Γαλατίας και τον επικαλούνται ευρύτατα οι Τιμαγένης, Ιούλιος Καίσαρας, Διόδωρος ο Σικελιώτης και Στράβων επί του θέματος.
Φαίνεται ότι ο Ποσειδώνιος κινιόταν με ευκολία και άνεση ανάμεσα στα ανώτατα στρώματα της ρωμαϊκής κοινωνίας ως πρεσβευτής της Ρόδου. Σχετίσθηκε με κάποιες από τις κορυφαίες μορφές της ύστερης Ρωμαϊκής Δημοκρατίας, όπως ο Κικέρων και ο Πομπήιος (αμφότεροι τον επισκέφθηκαν αργότερα στη Ρόδο). Ο Κικέρων παρακολουθούσε σε ηλικία 20-30 ετών τις παραδόσεις του (77 π.Χ.) και στη συνέχεια αλληλογραφούσε μαζί του, ενώ στο έργο του De Finibus ακολουθεί πιστά την παρουσίαση από τον Ποσειδώνιο της ηθικής διδασκαλίας του Παναιτίου. Ο Πομπήιος επισκέφθηκε τον Ποσειδώνιο στη Ρόδο δύο φορές, το 66 π.Χ. κατά την εκστρατεία του κατά των πειρατών και το 62 π.Χ. κατά τις εκστρατείες του στην Ανατολή, οπότε και ζήτησε από τον Ποσειδώνιο να γράψει τη βιογραφία του.
Ο Πτολεμαίος ήταν εντυπωσιασμένος από τη σοφία των μεθόδων του Ποσειδωνίου, που λάβαινε υπόψη του διορθώσεις για τη διάθλαση του φωτός κοντά στον ορίζοντα.
Ο Ποσειδώνιος ενίσχυσε τον Στωικισμό με τη σύγχρονη γνώση. Μετά τον δάσκαλό του Παναίτιο, διεδραμάτισε τον σημαντικότερο ρόλο, με τα γραπτά έργα του και τις προσωπικές του επαφές, στην εξάπλωση της Στωικής Φιλοσοφίας στον ρωμαϊκό κόσμο. Εκατό χρόνια αργότερα ο Σενέκας αναφερόταν στον Ποσειδώνιο ως έναν από εκείνους με τη μεγαλύτερη συνεισφορά στη Φιλοσοφία.
Η επίδραση του Ποσειδωνίου πάνω στη φιλοσοφική σκέψη κράτησε μέχρι τον Μεσαίωνα, όπως φαίνεται από το λήμμα του στο «Λεξικό της Σούδας».
Ο κρατήρας Ποσειδώνιος στο βόρειο ημισφαίριο της Σελήνης πήρε το όνομά του από τον Ποσειδώνιο τον Ρόδιο.