Το στοίχημα ήταν, η αιώνια σκλαβιά του χαμένου, στον νικητή!
Και η Μέδουσα νίκησε!!
«Θα σε μαρμάρωνα αμέσως, γιατί δεν χρειάζομαι αιώνιο σκλάβο, είπε στον Πολικό Αστέρα, αλλά πιστεύω ότι, αξίζεις μια ευκαιρία!»
«Σου δίνω χίλια χρόνια περιθώριο, να βρεις και να μου φέρεις, το πιο σταθερό πράγμα στον κόσμο! Χίλια χρόνια! Ούτε μέρα παραπάνω!!»
Έφυγε ο θαρραλέος Πολικός Αστέρας, αποφασισμένος να κρατήσει τον λόγο του!
Για εννιακόσια χρόνια έψαχνε ολόκληρη την γη!
Από τα ψηλότερα βουνά, μέχρι τα βάθη των ωκεανών! Από τα απύθμενα βάραθρα, ως τις λάβες που κυλούσαν από τα ηφαίστεια! Αντιμετώπισε μεγάλους κινδύνους, άντεξε σε πολλές κακουχίες και στο τέλος κατέληξε να μπει στην χώρα των ανθρώπων!
Μα καθώς το όριο των χιλίων χρόνων πλησίαζε, είχε αρχίσει να απελπίζετε ότι, δεν θα μπορούσε να κρατήσει τον λόγο του.
Και τότε έπιασε δουλειά σε ένα ψαράδικο!
Εκεί, κάθε φορά που χαλούσε ο καιρός, δυνάμωνε ο άνεμος και μεγάλωναν τα κύματα, ο καπετάνιος του ψαράδικου, έδενε στην άκρη ενός σχοινιού ένα εξάρτημα, που έμοιαζε με σιδερένιο νύχι και το πετούσε στην θάλασσα. Αυτό γάντζωνε στο βυθό και κρατούσε το ψαράδικο ακίνητο και ασφαλές στην επιφάνια!
Πείστηκε ο Πολικός Αστέρας ότι, αυτό ήταν το πιο σταθερό πράγμα στον κόσμο που έψαχνε τόσα χρόνια και παρακάλεσε τον καπετάνιο να του το χαρίσει.
«Είναι δώρο του θεού Ήφαιστου, είπε εκείνος και το δώρο δεν δωρίζετε. Αν το θέλεις, θα το ζητήσεις, από εκείνον.»
Έφτασε τελικά ο Πολικός Αστέρας στο βουνό του Ηφαίστου και εκεί στο εργαστήριο του θεού που λάξευε τα μέταλλα, τον παρακάλεσε για το σιδερένιο νύχι.
«Θα μείνεις στη δούλεψή μου για εκατό χρόνια, είπε εκείνος, και αν στο τέλος μείνω ευχαριστημένος, θα σου το χαρίσω!!»
Έτσι και έγινε! Για εκατό χρόνια δούλεψε ο Πολικός Αστέρας, αγόγγυστα μέρα και νύχτα και στο τέλος η υπομονή του επιβραβεύτηκε!
«Πάρτο, του είπε ο Ήφαιστος, δίνοντας του το σιδερένιο νύχι, το αξίζεις και μαζί μ’αυτό, σου χαρίζω και μια χρυσή πανοπλία, που η λάμψη της μένει αναλλοίωτη στον χρόνο. Ίσως σου χρειαστεί!»
Έτσι γύρισε ο Πολικός Αστέρας, την τελευταία μέρα του χιλιοστού έτους στο κρησφύγετο της Μέδουσας, χαρούμενος και περήφανος ότι κράτησε τον λόγο του.
Όμως η ύπουλη και τρισκατάρατη είχε άλλη γνώμη!
«Πρώτον άργησες μία μέρα, του είπε ψέματα και δεύτερον, το πιο σταθερό πράγμα στον κόσμο, δεν είναι το σιδερένιο νύχι, αλλά εσύ, που ενώ μπορούσες να ξεφύγεις από τα μάτια μου, γύρισες, για να κρατήσεις τον λόγο σου.»
«Γιαυτό και εγώ θα σε μαρμαρώσω!!»
Είπε και το έκανε η απαίσια! Και όταν σε λίγο κατάλαβε το λάθος της, ήταν αργά πια για να επανορθώσει.
Έντυσε με την χρυσή πανοπλία του τον μαρμαρωμένο Πολικό Αστέρα και έπειτα κάλεσε κοντά της τον θεό Ήλιο.
«Πάρτον, του είπε, γιατί τον αδίκησα και βάλτον ψηλά στο βορινότερο σημείο του ουρανού! Και θέλω να εξακολουθήσει να βρίσκετε στο ίδιο σημείο για τα επόμενα δέκα χιλιάδες χρόνια! Και κάθε ναυτικός που τον βλέπει, να βρίσκει τον δρόμο του την νύχτα! Και να αισθάνεται ασφάλεια, γιατί θα είναι κάτι αμετάβλητο και οι άνθρωποι, πάντα θα έχουν ανάγκη από σταθερά πράγματα!»
Αυτά είπε στον θεό Ήλιο. Έπειτα έσκυψε σήκωσε το σιδερένιο νύχι, το κοίταξε με επιδοκιμασία και χάθηκε στο κρησφύγετό της!!
Άγκυρα!
Ο ακρογωνιαίος λίθος προστασίας ναυτικών και πλεούμενων!
Το ακροτελεύτιο όργανο ασφαλείας στον υδάτινο κόσμο!
Το σύμβολο της ελπίδας για ασφαλή άφιξη!
Χωρίς αυτήν, κανένα πλεούμενο δεν μπορεί να ταξιδέψει, αλλά ούτε και να ακινητοποιηθεί!
Είναι ένα εξάρτημα, που το ρίχνουμε στην θάλασσα, το ποντίζουμε, αυτό γαντζώνει στο βυθό και ασφαλίζει, συγκρατεί το σκάφος μας από τις κινήσεις των ανέμων, των ρευμάτων και των κυμάτων, που θέλουν να το παρασύρουν! Είναι δε κατασκευασμένο με τέτοιο τρόπο ώστε, όσο εύκολα το πετάξαμε στο νερό και γάντζωσε στο βυθό, το ίδιο εύκολα, τραβώντας το με τον κατάλληλο τρόπο, να ξεγαντζώσει και να ξανανέβει στο σκάφος μας.
Είναι ότι πολυτιμότερο, της ασφάλειάς μας στην θάλασσα, γιατί εξασφαλίζει την σταθερότητα της θέση μας, κατά την αγκυροβολία!
Η σταθερότητα της θέσης και η ασφάλεια του πλοίου, ήταν μια ανάγκη που δημιουργήθηκε στους ναυτικούς, από την πρώτη στιγμή ενασχόλησής τους, με το απέραντο γαλάζιο. Έπρεπε να βρουν τρόπο, να προστατέψουν τα σκάφη τους στην θάλασσα και μάλιστα σε μέρη, όπου το μόνο σταθερό σημείο γύρω τους, ήταν ο βυθός.
Έτσι, γεννήθηκαν-επινοήθηκαν-ανακαλύφθηκαν, οι άγκυρες!
Η ιστορία τους χάνετε στους αιώνες και δυστυχώς οι περισσότερες από αυτές είναι θαμμένες στα βάθη ωκεανών, με αποτέλεσμα να μην έχουμε σαφή εικόνα για τα πρώτα χρόνια της δημιουργία τους.
Η υποθαλάσσια αρχαιολογία, που βρίσκετε σε μεγάλη άνθηση τα τελευταία χρόνια, μας δίνει με τις ανακαλύψεις της κάποιες πληροφορίες, αλλά παρόλα αυτά είμαστε υποχρεωμένοι να κινηθούμε με συμπεράσματα, στα όρια του μύθου και της πραγματικότητας.
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου