Τα δύο θρυλικά αδέλφια με λακωνική καταγωγή λατρεύτηκαν από τους ΄Ελληνες ως θεοί. Ο αρχαίος ποιητής Πίνδαρος αναφέρει ότι οι δύο αδελφοί ζούσαν στη Θεράπνη, κάτω από τη γη. Εκεί είχαν ένα ιερό, όπου πιθανά λατρεύονταν ταυτόχρονα με τον Άρη. Όπως όλες σχεδόν οι θεότητες της ελληνικής γης διακρίνονται κατ’ αρχήν ως χθόνιες θεότητες και σταδιακά εξυψώνονται από το επίπεδο της ηρωολατρείας σε ουράνιες θεότητες. Οι Διόσκουροι μοιράζονταν επίσης ένα ναό στη Σπάρτη με τις Χάριτες και είχαν κοινούς βωμούς με τον Δία και την Αθηνά στην Αγορά! Γενικά, η λατρεία τους απαντάται στην Αθήνα, την Πελοπόννησο, τα Κύθηρα, την Κέρκυρα, τη Μεγάλη Ελλάδα, Κυρηναϊκή, χωρίς να υπολογίσουμε τους τόπους που τους συγχέουν με τους Καβείρους.
Ο πατέρας τους ο Δίας ενώθηκε με τη Λήδα με τη μορφή του κύκνου και είναι λίγες οι ιστορίες που έχουν εμπνεύσει σε τέτοιο βαθμό την τέχνη μέσα από τους αιώνες. Η Λήδα, όμως, την ίδια νύχτα ενώνεται με τον άντρα της Τυνδάρεω. Η Λήδα γέννησε ένα αυγό από το οποίο βγήκαν ο Κάστωρ και ο Πολυδεύκης και η Ελένη. Διος Κούροι, λοιπόν, οι δύο αδελφοί έχουν διαφορετική φύση. Ο Κάστωρ είναι ο γιος του Τυνδάρεω, ενώ ο Πολυδεύκης είναι ο γιος του Δία. Οι δύο μαζί αντιπροσωπέυουν τη θνητή και αθάνατη φύση μας. Ο Κάστωρ γίνεται διαβόητος δαμαστής αλόγων και είναι ο δάσκαλος του Ηρακλή στο δόρυ, την ασπίδα, τις στρατιωτικές και στρατηγικές τεχνικές. Ο Πολυδεύκης γίνεται αήττητος στην πυγμαχία.
Όταν ο βασιλιάς της Αθήνας Θησέας, μαζί με τον επιστήθιο φίλο του Πειρίθου, αρχηγό των Λαπήθων, έκλεψαν την πανέμορφη Ελένη, σε ηλικία εφτά και κατ' άλλους έντεκα χρόνων, μέσα από το ναό της Ορθίας Αρτέμιδας, οι Διόσκουροι ξεκίνησαν εκστρατεία για να ελευθερώσουν την αδερφή τους. Τη νεαρή Ελένη είχε κρύψει η μητέρα του Θησέα Αίθρα στις Αφίδνες. Οι Διόσκουροι, αφού νίκησαν το βασιλιά των Αφιδνών, τον Αφίδνα, ελευθέρωσαν την αιχμάλωτη Ελένη και κατέστρεψαν την πόλη του Θησέα την Αθήνα. Ένας ναός στο Άργος αφιερωμένος στην Ελευθερία θεωρείται ότι χτίστηκε από την Ελένη, σε ανάμνηση του γεγονότος της απελευθέρωσής της από τον Θησέα. Το παιδί που γεννήθηκε από τον παράνομο αυτόν έρωτα ήταν κατά την παράδοση η Ιφιγένεια, την οποία η Ελένη εμπιστεύτηκε στην αδερφή της Κλυταιμνήστρα, σύζυγο του Αγαμέμνονα. Κατόπιν, επωφελούμενοι από τη διάβασή τους στην Αθήνα, μυήθηκαν στα Ελευσίνια Μυστήρια.
Οι Διόσκουροι υπήρξαν πρότυπα ηθικής συμπεριφοράς, ιδανικές μορφές θάρρους και ευγένειας. Ονομάστηκαν διαφεντευτές του Δικαίου και έτρεχαν σε όποιους τους καλούσαν σε βοήθεια, υποβαλλόμενοι σε πολύ σοβαρούς κινδύνους. Τέλος, όπως και ο Ηρακλής, εξυψώθηκαν στον ΄Ολυμπο. Αυτό δεν αντικρούει ό,τι είπαμε στην αρχή για την «υπό τη γη ζωή τους» στη Θεράπνη και εξηγείται αμέσως παρακάτω. ΄Ενας πολύ άσχημος καυγάς, στον οποίο τα δύο αδέλφια καταδιώκουν και μάχονται με τον ΄Ιδα και τον Λυγκέα, καταλήγει στο σκοτωμό του Κάστορα. Ο Πολυδεύκης κλαίει απαρηγόρητος. Εμφανίζεται τότε ο Πατέρας του ο Δίας και δίδει τις εξής επιλογές στον Πολυδεύκη: είτε να ανεβεί ο Πολυδεύκης στον Όλυμπο ή τη μισή του ζωή να είναι στον σκοτεινό τάφο και την άλλη μισή στα λαμπρά δώματα του Ολύμπου. Από την ανυπέρβλητη αγάπη του για τον αδελφό του, ο Πολυδεύκης δε διστάζει στιγμή, οπότε ο Δίας ανασταίνει τον Κάστορα. Μετά από μισό αιώνα προβιβάζονται στην τάξη των θεών και χαρακτηριστικό σύμβολό τους καθορίζεται το λευκό άτι. Ο Εύδοξος, μαθητής του Πλάτωνα, έδωσε πρώτος στους Διόσκουρους, θέση στο Ζωδιακό. Πρόκειται για ένα σύμπλεγμα από 19 άστρα. Δύο από αυτά (σαν ένα ζεύγος στενά δεμένο) είναι το ανατολικότερο και το δυτικότερο, ενώ και οι δύο είναι αστέρες πρώτου και δευτέρου μεγέθους. Πρόκειται βέβαια για τον αστερισμό των Διδύμων.
Αξιοπρόσεκτο κομμάτι της ιστορίας των Διόσκουρων είναι αυτό στο οποίο μετείχαν στην Αργοναυτική εκστρατεία. Εκείνοι γλύτωσαν την Αργώ όταν θαλασσοδερνόταν στις ακτές της Θράκης. Τότε, στη δύσκολη στιγμή, δύο άστρα αποσπάστηκαν από τον ουρανό και κάθησαν στα κεφάλια του Κάστορα και του Πολυδεύκη. Αμέσως η θάλασσα έγινε γαλήνια πέρα ως πέρα. Ο θαλασσινός θεός Γλαύκος την άλλη ημέρα τους είπε πως θα ονομάζονταν θεοί-σωτήρες και παντού θα τους λάτρευαν ως Προστάτες. Έγιναν πλέον οι προστάτες των ναυτικών και των καραβιών. Από την εποχή εκείνη, κάθε φορά που οι ναύτες έβλεπαν άστρα να εμφανίζονται πάνω από το καράβι τους, να τρέχουν κατά μήκος των ιστίων ή να «κάθονται» στις άκρες των καταρτιών, ήξεραν πως οι Διόσκουροι είναι εκεί και τους προστατεύουν.
Ο ομηρικός ύμνος αναφέρει: «΄Όταν οι μαύρες θύελλες σηκώνουν μαυρισμένα κύματα, οι άνθρωποι στέκουν όρθιοι στην πλώρη και προσεύχονται στα θεϊκά παιδιά του Δία και σφάζουν άσπρα αρνιά. Τότε αμέσως γαληνεύουν τα κύματα της αφρισμένης θάλασσας και ο διάπλους γίνεται εύκολος και ακίνδυνος». Όλοι γνωρίζουν το φαινόμενο που οφείλεται στις ηλεκτρικές εκκενώσεις, οπότε μπορείς να δεις φωτεινούς θυσάνους, ιδιαίτερα στις κορφές των καταρτιών –φαινόμενο που είναι γνωστό με το όνομα «φωτιά του αγ. Ελμ». Το όνομα Ελμ θεωρείται παραφθορά του Ελένη από ορισμένους ερευνητές. Οι ΄Ελληνες απέδιδαν το φαινόμενο στους Διόσκουρους που, ως προστάτιδες θεότητες της ναυτιλίας, ταυτίστηκαν βαθμιαία με τους Κάβειρους.
Μεγάλη βαρύτητα έχει το γεγονός ότι το φως του Κάστορα ως αστέρα πάντα εξασθενεί, ενώ του Πολυδεύκη λαμπρύνεται στο πέρασμα των αιώνων. Με αυτόν τον τρόπο ανατρέχουμε στο συμβολισμό της θνητής και αθάνατης φύσης μας. Η θνητή φύση φθίνει εις βάρος της θεϊκής. Με έναν άλλο τόπο γίνεται βορά στο στόμα του Θεού, ένα μυθολογικό παρόν σε όλες σχεδόν τις μεγάλες θρησκείες. Αξίζει να σταθούμε στο ότι η Ελένη, έγινε αντικείμενο πραγματικής λατρείας σε πολλές περιοχές της Ελλάδας, ιδιαίτερα όμως στη Σπάρτη και τη Θεράπνη (εκεί όπου λατρεύονταν οι αδελφοί της). Μάλιστα ο Ηρόδοτος αναφέρει πως στη Θεράπνη η Ελένη έκανε ένα θαύμα.
Θα μπορούσαμε να πούμε πως πρόκειται για μια στενά συνυφασμένη τετραπλότητα. Η προσωπικότητα του ανθρώπου (Κάστωρ) και το πνεύμα (Πολυδεύκης) βαδίζουν μαζί. Ο Πολυδεύκης, όντας σωτήρας, σώζει τον άνθρωπο από την απορρόφηση στην παχυλή ύλη. Η Ελένη σχετίζεται με τη φωτιά -όπως είδαμε από το φαινόμενο της προστασίας των πλοίων- τη φωτιά με τις δύο όψεις: δημιουργική και καταστροφική. Οι Δίδυμοι στην εσωτερική αστρολογία έχουν ως σύμβολό τους τον Ερμή, τον αγγελιαφόρο των θεών προς τους ανθρώπους και τ’ ανάπαλιν. Από αυτή την άποψη θα μπορούσαμε να τους θεωρήσουμε ως συνδετικό κρίκο της ανθρωπότητας με τα πνευματικά βασίλεια. Η ηρωική τους φύση περιέχει αφ’ εαυτής το εξελικτικό πρότυπο σύμφωνα με το οποίο μπορεί η ανθρωπότητα να αναδυθεί από τον περιοριστικό κόσμο της παχυλής ύλης στα πνευματικά βασίλεια.
Διαβάστε περισσότερα: http://www.pare-dose.net/?p=4316#ixzz1swLUr5c5
«Όταν οι μαύρες θύελλες σηκώνουν μαυρισμένα κύματα, οι άνθρωποι στέκουν όρθιοι στην πλώρη και προσεύχονται στα θεϊκά παιδιά του Δία και σφάζουν άσπρα αρνιά. Τότε αμέσως γαληνεύουν τα κύματα της αφρισμένης θάλασσας και ο διάπλους γίνεται εύκολος και ακίνδυνος».
Ομηρικός ύμνος
Ο ΜΥΘΟΣ
Σύμφωνα με τον μύθο, οι δίδυμοι ήρωες Διόσκουροι, Κάστορας και Πολυδεύκης, γεννηθήκαν στον Ταΰγετο, το μεγάλο βουνό της Σπάρτης και του Ταινάρου, έτσι είναι κατεξοχήν ήρωες δωρικής καταγωγής.
Στην Σπάρτη, ο βασιλιάς Τυνδάρεως, είχε για γυναίκα του την πανέμορφη Λήδα, κόρη του βασιλιά τής Αιτωλίας, Θέστιου. Η Λήδα έσμιξε με τον Δία κι απέκτησε μαζί του δύο παιδιά, την Ελένη, πού ήταν ωραία σαν θεά και τον Πολυδεύκη τον τρανό ήρωα. Με τον βασιλιά Τυνδάρεω η Λήδα είχε άλλα δύο παιδιά, την Κλυταιμνήστρα, και τον Κάστορα. Ο Πολυδεύκης πήρε απ’ τον πατέρα του θεό Δία την αθανασία, μα ο αδελφός του, ο Κάστορας, παρέμεινε θνητός, επειδή ήταν γιος του θνητού βασιλιά. Έγιναν και οι δύο τους μεγάλοι και τρανοί, κανένας δε μπορούσε να παραβγεί με τον Κάστορα, στη μαστοριά του να οδηγάει το άρμα, όπου κατάφερνε να δαμάσει και τα πιο ατίθασα άλογα. Ο δε Πολυδεύκης ήτανε γενναίος πρωταθλητής στην πυγμαχία. Οι δυο τους δεν αποχωρίστηκαν ποτέ μεταξύ τους γιατί τους ένωνε φλογερή αγάπη.
Οι Διόσκουροι πήραν μέρος σε πολλά μεγάλα κατορθώματα των Ελλήνων ηρώων, πήραν μέρος στην Αργοναυτική Εκστρατεία και διακρίθηκαν ιδιαίτερα εναντίον του βασιλιά των Βεβρύκων, Αμύκου, τον οποίο νίκησε ο Πολυδεύκης τρέποντας έτσι σε φυγή όλους τους Βέβρυκες. Όταν ο Θησέας και ο Πειρίθους κατέβηκαν στον Κάτω Κόσμο προκειμένου να αρπάξουν την Περσεφόνη, οι Διόσκουροι ξεκίνησαν εκστρατεία εναντίον της Αθήνας, διεκδικώντας την αδελφή τους Ελένη, την οποία ο Θησέας είχε απαγάγει και την είχε φυλακίσει στο οχυρό των Αφιδνών στην Λακωνία. Έτσι, ενώ έλειπε ο Θησέας ελευθέρωσαν την αδελφή τους και πήραν την μητέρα του Θησέα, Αίθρα, αιχμάλωτη στη Σπάρτη. Επιπλέον, απομάκρυναν από το θρόνο της Αθήνας, τους γιους του Θησέα και τους αντικατέστησαν με τον διεκδικητή της βασιλείας Μενεσθέα.
Οι Διόσκουροι είχαν δύο ξαδέλφια, το Λυγκέα και τον Ίδα, πού ήταν παιδιά του βασιλιά τής Μεσσηνίας, Αφαρέα. Ο Ίδας ήταν ατρόμητος πολεμιστής και ο αδελφός του, ο Λυγκέας, ήταν ονομαστός για τη δύναμη της ματιάς του· μπορούσε να δει ακόμα και κάτω απ’ τη γη. Οι Διόσκουροι μαζί με αυτά τα Μεσσήνια ξαδέλφια τους κάνανε πολλούς άθλους μαζί. Κάποτε, κι οι τέσσερις άρπαξαν, από την Αρκαδία, ένα κοπάδι βόδια κι αποφάσισαν να τα μοιράσουν συναμεταξύ τους. Τη μοιρασιά θα την έκανε ο Ιδας. Αυτός όμως θέλησε να βάλει στο χέρι ολάκερο το κοπάδι μαζί με τον αδελφό του και σοφίστηκε μια πονηριά: Έκοψε στα τέσσερα ένα βόδι. έδωκε στον καθέναν από ένα κομμάτι και πρότεινε να πάρει το μισό κοπάδι εκείνος πού θα καταβροχθίσει πρώτος το μεράδι του, και τ’ άλλο μισό να πέσει σε εκείνον που θα έρθει δεύτερος. Ο Ίδας έφαγε πρώτος το κομμάτι του και βόηθησε και τον Λυγκέα να φάει το δικό του. Ο Κάστορας και ο Πολυδεύκης οργίστηκαν τρομερά σαν είδαν ότι τούς γέλασε ο Ίδας κι αποφασίσανε να εκδικηθούνε τα ξαδέρφια τους, που ως τότε είχανε μαζί τους ακλόνητη φιλία. Έκαναν επιδρομή στη Μεσσηνία κι άρπαξαν, όχι μονάχα το κοπάδι που είχανε πάρει απ’ την Αρκαδία, αλλά και μερικά απ’ τα κοπάδια του Ίδα και του Λυγκέα. Δεν αρκεστήκανε όμως σ’ αυτά, αλλά τους κλέψανε και τις αρραβωνιαστικιές τους.
Οι Διόσκουροι ήξεραν ότι ο Ίδας και ο Λυγκέας δεν θα τους συχωρέσουν για αυτά που τους έκαναν, κι αποφασίσαμε να κρυφτούν στο κούφωμα ενός πελώριου δέντρου και να περιμένουν εκεί, ώσπου ν’ αρχίσουν τα ξαδέρφια τους να τους κυνηγούν. Θέλαν να τους ριχτούνε αναπάντεχα, γιατί σκιαζόντουσαν να πιάσουν μάχη με τον υπερδύναμο Ίδα που, κάποτε, τόλμησε να παλέψει για μια γυναίκα, ακόμα και με τον θεό Απόλλωνα. Δεν μπόρεσαν όμως να κρυφτούμε από τα διαπεραστικά μάτια Λυγκέα, που τους διέκρινε μέσα στην κουφάλα του δέντρου, πάνω από τις κορυφές του Ταΰγετου. Ο Ίδας και ο Λυγκέας όρμησαν πάνω στους Διόσκουρους. Προτού ακόμα καταφέρουν να βγουν απ’ τον κρυψώνα, ο Ίδας έριξε το κοντάρι του στο δέντρο και πλήγωσε κατάστηθα τον Κάστορα. Ο Πολυδεύκης χίμηξε επάνω τους. Οι Αφαρείδες δεν μπόρεσαν να τα βγάλουν μαζί του και το βάλαν στα πόδια. Ο Πολυδεύκης τους έφτασε κάπου κοντά στον τάφο των γονιών τους. Σκότωσε τον Λυγκέα κι άρχισε να παλεύει, για ζωή ή για θάνατο, με τον Ίδα. Ο μέγιστος Δίας τότε παρενέβη για να σταματήσει την μάχη, ρίχνοντας ένα αστροπελέκι που έκανε στάχτη και τον Ίδα, και το κουφάρι του Λυγκέα.
Ο Πολυδεύκης γύρισε εκεί πού κείτονταν θανάσιμα λαβωμένος ο Κάστορας κι έκλαψε πικρά σαν είδε τον θάνατο να τους χωρίζει. Παρακάλεσε τον πατέρα του τον Δία, να τον αφήσει να πεθάνει μαζί με τον αγαπημένο αδελφό του. Ο Δίας φανερώθηκε τότε στο γιο του και τον έβαλε να διαλέξει: Ή να ζήσει παντοτινά νέος ανάμεσα στους φωτεινούς θεούς του Ολύμπου ή να ζήσει για πάντα με τον αδελφό του τη μια μέρα στο ζοφερό βασίλειο του Άδη, και την άλλη στον Όλυμπο. Ο Πολυδεύκης δεν θέλησε να χωριστεί από τον αδερφό του. Και έτσι μοιράστηκε την τύχη του.
Από τότε, τα δυο αυτά αδέλφια πλανιούνται την μια μέρα στους σκοτεινούς κάμπους του βασιλείου του Άδη και την άλλη, ζούνε μαζί τούς θεούς στα παλάτια του ηγέτη των θεών, Δία.
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου